Αυτό που σε εμπνέει

Τη ξέρεις αυτή την έκρηξη αλήθειας. Εικόνα οικεία στα μάτια σου. Τα ‘χεις ξαναδεί κάτι φορές τα πυροτεχνήματα να σκορπάν μακάρια όπως ανατινάσσονται. Και να χασκογελάν ευτυχισμένα καθώς εκπνέουν. Λες και με το θάνατο τους ξαναγεννιούνται. Τη ξέρεις αυτή τη στιγμή που τα σκοτάδια σου πλημμυρίζουν φως απ’ άκρη εις άκρη. Άπλετο, καθαρό και πέρα ως πέρα αληθινό.

Είναι η λέξη. Η φωνή. Αυτό το κάτι ανεπαίσθητο που γεννά το παλμό απ’ την αρχή. Κι η ενέργεια που μαγνητίζει και σε μαγεύει. Σαν το τρεμόπαιγμα του ήλιου μεσημέρι καλοκαιριού σε θάλασσα καταγάλανη και διαυγή. Η λάμψη που διαχέεται στα μάτια σου. Αυτή που μόνο τα δικά σου μάτια μπορούν ν’ αντιληφθούν. Η οικεία εκείνη ζεστασιά του ανύποπτου που μεγεθύνει τη ζωή και δίνει πνοή στην ύλη. Που σου υπενθυμίζει ψιθυριστά μα γενναιόδωρα τι είσαι: Όλον. Ένας μικρός Θεός.

Ό,τι σε εμπνέει φύλαγε το σαν τον πολυτιμότερο όλων θησαυρό. Είναι τύχη κι ευλογία. Είναι το φως, η αλήθεια και τ’ όνειρο. Είναι ακριβώς το ίδιο εκείνο εμπνευσμένο όνειρο απ’ το οποίο καμιά φορά φοβάσαι να ξυπνήσεις.